Er was eens…Roodkapje wordt opgegeten door de boze wolf en een goede houthakker bevrijd haar en haar oma, of Sneeuwwitje, of Doornroosje. Ze hebben allemaal nare dingen meegemaakt, maar uiteindelijk komt alles weer goed. Hun ouders hebben ze weer in bescherming genomen en ze leven lang en gelukkig. Wat betreft voor kinderen alle nare dingen gebeuren alleen in sprookjes, in werkelijkheid bieden wij als ouders onze kinderen alle warmte en zorg, want…
Wat is de waarheid?
Kinderen zijn onze hoop, onze toekomst, onze dromen, de reden voor ons voortbestaan. Wij hebben ze lief, ze geven ons zoveel vreugde. Wij hebben geen moeite om ons weg te cijferen ten gunste van onze kroost want onze kinderen zijn “puur natuur” en natuurlijk iedereen die deze woorden leest, is het daar wel mee eens. Maar is dat in de werkelijkheid ook zo? Voor de meeste ouders is dat ook zo, ze willen hun kinderen een goede opvoeding geven, liefde, geborgenheid en veiligheid bieden. Helaas zijn er ook in de wereld heel veel kinderen die beschadigd zijn, door lichamelijk, geestelijk en sexueel misbruikt te zijn. Door oorlog, armoede en staatsterreur, maar ook door eigen ouders. Ze worden getraumatiseerd en beschadigd en beschadigde kinderen krijgen zelf ook kinderen, Deze kinderen maken vervolgens weer de soortgelijke gebeurtenissen mee en zo herhaalt de geschiedenis zich….
Volgens Dr. A. Yörükoglu, gespecialiseerd in jeugd psychologie: “een gezonde samenleving kan pas gerealiseerd worden, door geestelijk, lichamelijk en verstandelijk gezond opgroeiende generaties.” En volgens het Nationaal kompas Volksgezondheid zijn mensen psychisch gezond: “wanneer ze een subjectieve beleving van welzijn, autonomie en competentie hebben, wanneer ze zich in staat voelen de eigen intellectuele en emotionele mogelijkheden te verwezenlijken. Wanneer er sprake is van succesvol functioneren, wat resulteert in productieve activiteiten, bevredigende relaties met anderen en de mogelijkheid tot aanpassen en omgaan met tegenslagen.”
Deze definitie van gezond functionerende personen, samen met andere gezond functionerende personen zullen een gezonde samenleving opbouwen. Wat heb je nodig om gezonde generaties te laten opgroeien? Pedagogen en opvoeddeskundigen beschrijven hoe en op welke manier een kind zich gaat ontwikkelen. Volgens deze deskundigen, kinderen ontwikkelen zich vanaf hun geboorte in drie richtingen:
– Lichamelijke ontwikkeling
– Verstandelijke ontwikkeling
– Emotionele ontwikkeling
Deze 3 componenten ontwikkelen zich niet afzonderlijk maar deze zijn met elkaar verbonden. Er wordt ook wetenschappelijk vastgesteld dat de foetus, die nog niet geboren is, wordt beïnvloed door hun moeders lichamelijke en emotionele conditie. Na de geboorte is niet alleen de goede verzorging belangrijk voor baby’s, maar ook liefde, aandacht, warmte en geborgenheid zijn belangrijk. Dan kunnen ze zich veilig voelen, vertrouwensband opbouwen met hun ouders. Het hechtingsproces is een essentieel aspect voor baby’s en peuters. Er wordt dan naar voren gebracht dat bij verschillende levensfases, er verschillende behoeftes en prikkels zijn.
Een opgroeiend kind ondergaat de volgende levensfases:
Baby’s, van 0-2 jaar
Peuters, van 2-4 jaar
Kleuters, van 4-6 jaar
Jonge kinderen, van 6-10 jaar
Pre puberteit, van 10-12 jaar
Puberteit, van 12-18 jaar
Adolescenten, van 18-21 jaar
Volwassenheid, vanaf 21 jaar
Volgens sociaal psycholoog , Erich Ericssen, “in iedere levensfase, hebben kinderen een bepaalde drang om verschillende behoeftes te vervullen (emotioneel, lichamelijk en verstandelijk) gebeurt dat niet, dan is de ontwikkeling niet optimaal en het komt op latere leeftijd weer terug.
Kinderrechten
Kinderen hebben net als volwassenen rechten, alleen kunnen ze zelf niet altijd voor die rechten opkomen. Normaliter hebben ouders gezag over de kinderen, verzorging en opvoeding gaat ook via de ouders. De meeste ouders hebben hun kind lief, deze doen het dus ook prima. Maar er zijn ook ouders die het niet lukt om hun kinderen liefde en veiligheid te bieden. Soms is dit onmacht van de ouders ontstaan door bepaalde levensomstandigheden zoals oorlog, armoede en staatsterreur. Maar ook soms doordat de ouders zelf onvolwassen zijn en niet in staat zijn hun kinderen veilig te laten opgroeien. Kindermoorden, mishandeling, sexueel misbruik, kinderen prostitueren, kinderarbeid, al deze gebeurtenissen zorgen ervoor dat kinderen getraumatiseerd worden. Wanneer kinderen opgroeien in onveilige of traumatiserende omstandigheden gaat het meestal niet over opvoedingsstijl van hen ouders, maar het gaat over het schenden van kinderrechten.
Unicef, een onderafdeling van de Verenigde Naties (VN) bestaat al bijna vanaf de oprichting van de VN, heeft in 1989 opnieuw een verdrag opgesteld. Er zijn in totaal 54 kinderrechten omschreven onderverdeeld in 4 hoofdgroepen.
Recht op leven
Recht op liefde
Recht op veiligheid
Recht op zorg
Ondanks dit verdrag worden er dagelijks kinderrechten geschonden. Soms in de privé sfeer, soms op maatschappelijk, economisch of politieke sfeer. Kennelijk lukt het nationaal en internationaal niveau niet om deze kinderrechten te realiseren.
Oorlogskinderen
Carolina Roodvoets schrijft in haar boek “niemandskinderen” over oorlogskinderen het volgende: “Veel kinderen groeien op in een oorlogsgebied. Wij zijn er bijna dagelijks getuige van via de kranten, foto’s en tv beelden. Ze spelen tussen de puinhopen. Ze overleven en leven verder, of sterven en leven niet verder. Hoe ze opgroeien weten wij niet. De oorlogskinderen die in ons leven voorbijflitsen via de media, zullen wij nooit leren kennen en misschien willen wij hen ook niet echt leren kennen. Laat oorlog alsjeblieft ver van ons af blijven.” Ja inderdaad, al jaren lang zien wij op tv beelden, hoe kinderen en moeders worden vermoord. Nog erger in Afrika door de oorlog van verschillende stammen worden vrouwen verkracht en raken zwanger en zo worden er honderden kinderen geboren door verkrachting. En niet te vergeten de kindsoldaten, de kinderen die vanaf 6 a 7 jaar oud al leren hoe ze met automatische geweren moeten omgaan en hoe ze anderen neer moeten schieten.
Maar er zijn veel meer kinderslachtoffers in landen van bezette gebieden zoals bijvoorbeeld in de Koerdische gebieden. Misschien voor internationale politiek en voor media niet interessant genoeg om deze misdaden tegen kinderen onder de aandacht te brengen. Namelijk de staatsterreur van Turkse politie en Turkse militairen, Iraanse en Syrische politie hoe ze optreden tegen Koerden waaronder onder andere kinderen. Iran komt weleens in het nieuws over haar kernenergie activiteiten of van het ophangen van een homosexuele. Maar er komen nauwelijks berichten over het Iraanse regiem hoe het optreed tegen Koerden. Er worden Koerdische dorpen plat gebombardeerd, ook in Syrië en Turkije.
Deze drie landen voeren collectief aanvallen tegen Koerden. In Turkije treedt de politie heel hard op tegen de kinderen die weleens stenen gooien naar politieauto’s, deze worden met geweld bestreden en worden gevangen genomen en soms ook vermoord. Je ziet op Koerdische Tv beelden hoe politie met traangas optreed tegen stenen gooiende kinderen. Je ziet ook hoe de politie in groepsverband een kind in elkaar slaan en schoppen. Of hoe een kind bij een moeder wordt weggerukt en mee wordt genomen. In juni van dit jaar heeft onze krant Newaja Jin enkele cijfers gepubliceerd van mensenrechtenorganisatie over politiegeweld tegen Koerdische kinderen. Enkele gegevens van deze cijfers zijn: In 2010 werden 286 kinderen opgepakt en waarvan er 95 daadwerkelijk zijn veroordeeld. In de eerste 4 maanden van 2011 zijn er 352 kinderen opgepakt, waarvan er 116 zijn veroordeeld. En weer volgens gegevens van mensenrechtenorganisatie:
Tussen 1989 en 2010 zijn er 428 kinderen vermoord door de Turkse politie en militairen. Hiervoor zijn geen politiemensen of militairen opgepakt en veroordeeld. Een paar uitspraken van dezelfde rapportage met mensenrechtenorganisatie, zegt voorzitter Reyhan Yalcindag het volgende : “Sinds 30 jaar worden kinderen dagelijks geconfronteerd met een geweer voor hun gezicht. Wat betekent dat voor hun Psychische toestand. Op 9 oktober 2009 is in de Koerdische stad Cizre, Mehmet Uytun, 18 maanden oud kind die op schoot van zijn moeder borstvoeding aan het krijgen was op het balkon van hen huis door een politi kogel dood geschoten, nog vele anderen waarvan hun dorp wordt verwoest en in brand gestoken, of hun vader wordt vermoord of gevangen genomen of hun moeder wordt door politie en militairen verkracht. Wat zullen ze denken, hoe worden ze volwassen, wat zijn hun dromen” aldus Reyhan Yalcindag.
Kinderarbeid
Augustus 2011 onze krant Newaja Jin heeft rapport van ILO gepubliceerd. In dit rapport worden schrikbarende cijfers van kinderarbeid vermeld. Tevens heeft ILO geroepen voor een snel actieplan voor deze onmenselijke toestand van kinderen. Het rapport werd gepubliceerd in juni ten behoeve van 12 juni, wereldkinderdag. Volgens ILO, zijn er 215 miljoen kinderen op jaarbasis onder de 18 jaar wereldwijd aan het werken, waarvan er 115 miljoen onder zeer zware werkomstandigheden aan het werk zijn. Ze werken o.a. in de landbouw, bouwbedrijven en mijnwerkzaamheden. Directeur van ILO, Juan Somavia, roept regeringen, vakbonden en werkgevers samen te gaan werken om dit te veranderen. Opmerkelijk is dat de kinderarbeid niet alleen gebeurt in derde wereldlanden, maar ook in Europa en in Amerika, enkele cijfers hiervan: 120 000 Kinderen onder de 15 jaar werken in de VS, in Spanje 200.000, in Italië 400.000 en in Engeland 2 miljoen. Te samen werken er dus meer dan 2.500.000 kinderen in europa en Amerika.
De VN heeft in 2006 een nota gepubliceerd waarin wordt vermeld, dat er wordt gestreven naar betere werkomstandigheden voor kinderen in 2016 en dat kinderarbeid tegen te gaan. ILO heeft ook in zijn rapport naar voren gebracht dat omdat werktijden veel langer zijn dan normaal, dat er veel meer bedrijfsongevallen onder kinderen voorkomen dan onder volwassenen. En dan hebben we het nog niet eens over de miljoenen kinderen die sexueel misbruikt zijn of worden gedwongen tot prostitutie.
(On) veilige hoeksteen van de samenleving : Het gezin
Carolien Roodvoets heeft in 2006 haar vijfde boek geschreven met de titel “niemandskinderen”. Zij zelf is gezins,- en relatie therapeute, sexuoloog en individuele psychotherapeute. In haar boek heeft ze merendeels van haar praktijkervaringen en cases geïllustreerd, verteld ons dat kinderen die opgroeien in het gezin niet altijd veilig zijn. Zij beschrijft in haar boek dat de meeste kinderen niet door vreemden getraumatiseerd worden, maar door hun eigen bloedverwanten. Ze beschrijft dat op een paar excessen na, waren kinderen veilig bij hun ouders, geloofden wij. Maar dat blijkt een misopvatting geweest te zijn. En dat in het leven tussen kinderen en ouders er regelmatig dingen gebeuren die erger zijn dan in de vreselijkste sprookjes. Zij verteld dat in de jaren zestig, toen onder invloed van de tweede feministische golf, voor het eerst talloze incest slachtoffers naar buiten durfde te komen met hun verhalen over sexueel misbruik. Zij zegt dat als kinderen traumatische gebeurtenissen niet oppakken en verwerken dan dragen ze het hun hele leven met zich mee. Zij geeft ook definitie van trauma, zij beschrijft “wanneer Marietje ziet dat haar poes onder een auto komt en ze wordt daarna liefdevol door haar ouders opgevangen, dan hoeft deze nare ervaring niet perse een traumatische ervaring te zijn. De gebeurtenis moet natuurlijk wel worden verwerkt waarbij de ouders een belangrijke rol spelen. Maar als Marietje ziet dat haar vader de poes doodschopt, dan is dit wel degelijk een traumatische ervaring. Het kind heeft door toedoen van vader geen poes meer, maar nog veel erger… ook geen liefdevolle vader meer! En wanneer moeder dan ook nog eens niet ingrijpt, staat het kind dus alleen en is het machteloos overgeleverd aan de agressie en passiviteit van ouders “aldus Carolien Roodvoets.
Trauma
Zij beschrijft uitgebreid over effecten van traumatische ervaringen van kinderen en de betekenis hiervan. De kinderen die sexueel, psychisch en lichamelijk geweld meemaken, krijgen op latere leeftijd merendeels last van posttraumatische stressstoornis. Zij beschrijft dat posttraumatische stressstoornis ontstaat wanneer de afweermechanismen om wat voor reden ook tekortschieten. De vreselijke gebeurtenissen dringen tot het bewustzijn door en veroorzaken een gigantische angst zoals:
Sterke herinneringen aan of herbeleven van de gebeurtenissen
Heftige psychische en lichamelijke reacties bij blootstelling aan iets dat aan de gebeurtenis herinnerd
Gevoelens van onthechting of vervreemding van anderen, beperkt kunnen voelen en of uiten van gevoelens etc.
Naast posttraumatische stressstoornis kunnen kinderen in hun socialisatie opgroeien, waarbij psychisch en lichamelijk geweld dagelijks voorkomt, kinderen kunnen zich dan identificeren en gedrag eigen maken. Psychiater Dr. Isik Iscanli vertelde tijdens een van haar lezingen dat merendeels kinderen die opgroeien in een gezin waar veel geweld voorkomt, vaak later dit gedrag ook zelf eigen maken. Bv een jonge jongen die in zijn jeugd heeft gezien dat vader geweld gebruikte, dan kan hij dit zelf ook later toepassen of een meisje heeft in haar jeugd gezien dat haar moeder wordt geslagen, dan kan zij dit gedrag snel accepteren als het haar overkomt. Met deze bevindingen van deskundigen zien wij dan ook dat het opgroeien in gezinsverband ook niet altijd veiligheid biedt voor kinderen.
Tenslotte
Onze kinderen zijn wereldwijd niet veilig op onze aarde en wat doen wij hieraan. Waar zijn de humanisten, intellectuelen, mensenrechtenactivisten en individuen. Moeten wij met zijn allen onze ogen dicht doen en schouders ophalen en zeggen: “Tja, wat kunnen wij doen, het is nu eenmaal zo.” Terwijl wij onze kinderen zo lief hebben, onze toekomst, onze hoop, onze kroost! En wij doen er alles aan om hen te beschermen …of niet?
Natuurlijk zijn er organisaties, instituten, journalisten en mensenrechtenactivisten die signaleren dat er problemen met kinderen wereldwijd zijn., maar is dat genoeg? Als dat genoeg zou zijn, waarom gebeurt dit dan nog steeds op zo een grote schaal. Komt dit door het kapitalistische systeem, die door mannen wordt beheerst?
Zo lang het kapitalistische systeem voortzet, en wij onze schouders blijven ophalen, zullen de kinderen de grootste slachtoffers zijn van dit systeem. Anders is het een druppel op de gloeiende plaat, wat nooit genoeg zal zijn.
Muazzez Kaya
