Zal het volk in Makhmour die het meest geleid heeft in de oorlog, ooit terug kunnen keren naar hun eigen moederland? Zal de vredesoproep een positief antwoord krijgen? Zal er een einde komen aan de oorlog?
In het asielzoekerscentrum Makhmour, die in de buurt van de stad Musul in Irak staat, wonen ongeveer 11.000 Koerdische mensen die proberen te overleven.
In 1993 en 1994 zijn de 11000 Koerdische mensen die langs de grens van Turkije en Irak woonden massaal naar Noord-Irak geëmigreerd. De Turkse regering onderdrukte, vermoorde, martelde de Koerden en verplichte de bevolking met dreigementen om met hun mee te werken in de strijd tegen de Koerden. De bevolking verzette zich en werd massaal verplicht te emigreren naar Noord- Irak.
De Koerdische bevolking verbleef eerst een tijdje in de plaatsen Behere, Seranis en Bersive. Door de aanvallen van de legertroepen van de Turkse autoriteiten en de onderdrukkingen van KDP, begonnen ze hun leven voort te zetten in een opvangkamp in Etrus. Na veel streven en strijden krijgt de kamp uiteindelijk van de UNHCR een status van asielzoekerscentrum. Maar door aanslagen en geweld, wat gericht was op de geëmigreerde Koerdische bevolking, moest de bevolking emigreren naar het binnenland van Irak naar Ninova, Nehdare en als laatst naar Makhmour.
De 11000 mensen streven ernaar om met hun eigen identiteit en als ieder ander mens te leven. Doordat ze met hun eigen identiteit wilden leven werden ze verplicht gesteld om te emigreren naar Noord-Irak. Ze verlieten hun eigen dorpen en steden en moesten in hun eigen land als asielzoekers verblijven. Bij elke plaats waar ze naartoe emigreerden probeerden ze voor zichzelf een bestaan op te bouwen, probeerden ze hun levensbehoeftes te bevredigen en veranderden de levenloze woestijn tot een paradijs. Ze waren een goed voorbeeld van de strijd van de mens om te overleven.
Vanaf de eenzijdige oproep van KKK om wapenstilstand op 1 Oktober jl. tot de dag van vandaag, verbind de bevolking zijn toekomst aan het antwoord wat de Turkse staat zal gaan geven. Hun enige wil is dat er een omgeving wordt gecreëerd waar vrede en rust heerst, want dan kan de bevolking weer leven in hun eigen geboorteplaatsen waar ze al jaren naar verlangen. Maar zal de bevolking van Makhmour die het meest heeft geleid onder de oorlog, ooit een keer terug kunnen keren naar hun eigen dorpen en steden waar ze geboren en getogen zijn? Zal de vredesoproep een positief antwoord krijgen? Zal er een eind komen aan het verlangen naar vrede? Zal er een eervolle oplossing komen?
In de smalle straten die allemaal leiden naar de hoofdweg zien we in de ogen van de bejaarde moeders en vaders, maar èèn wil en dat is: “Dat er een eind komt aan de jarenlang durende oorlog.’’
De enige wil is VREDE.
De bevolking die al dertien jaar als asielzoeker in eigen land en op eigen grond leeft wilt maar èèn ding en dat is vrede. De mensen die in Makhmour leven verlangen ernaar voordat ze hun ogen op de wereld sluiten nog een keer hun eigen grondgebied waar ze geboren en getogen zijn kunnen zien, ruiken en het water drinken. Ook al zal het misschien de laatste keer zijn voor hen, ze hopen voor altijd dat ze terug zullen keren naar hun eigen geboorteplaats. Ondanks alle pijn wat ze geleefd en gelijd hebben blijft de bevolking van Makhmour overeind staan. En de enige wil is en blijft vrede! Leven in een omgeving waar vrede en rust heerst, is een van de rechten van de bevolking. De wil dat er een einde komt aan de geleden pijn en onrust is begrijpbaar. In de kamp van Makhmour waar ongeveer 11000 mensen wonen, is vanuit de ogen van de bevolking te lezen hoezeer zij verlangen naar vrede. Het woord vrede rolt vanzelf uit hun mond. Aan de altijd lachende gezichten, ogen, woorden van de bevolking is maar een ding duidelijk te merken. De mensen verlangen en willen dat er vrede komt. De wil van baby’s, kinderen, tieners, ouders en volwassenen. Kortom de wil van jong en oud verenigd zich bij een woord en dat is vrede.
Wat al een sinds korte tijd op het nieuws is, is het agendapunt van Ankara, namelijk het laten sluiten van het asielzoekerscentrum in Makhmour. Zoals het sluiten geen oplossing zal zijn, zal het ook heel erg moeilijk zijn om de mensen die verplicht zijn gesteld om in hun eigen grondgebied als asielzoekers te leven terug te laten keren naar Turkije, omdat de situatie in Turkije nog steeds niet veranderd is. De bevolking in het asielzoekerscentrum Makhmour vinden dat er een eind moet komen aan de lang durende oorlog en om de kwestie op te lossen moet er positief gereageerd worden op de wapenstilstand. Ze willen niet meer als asielzoekers op hun eigen grondgebieden leven. In plaats van het sluiten van de kamp moet er een politieke, democratische oplossing komen voor de Koerdische kwestie.
We moeten gehoorzaam zijn aan de stemmen van de bevolking van Makhmour. Als we ook maar een klein beetje een geweten hebben over het menselijk bewustzijn. Als we nog een klein beetje menselijke gevoelens hebben moeten we luisteren naar de stem van de mensen die naar vrede streven.
Sozdar DERSİM
Vertaald door: Zeynep Yüce
